Ճշմարտությունը թաղվում է ստի և պաթոսի միջև

1) Ակնհայտ է, որ ըստ ՀԱԵ ՆԵՐՔԻՆ կարգավորումների` կուսակրոնության պահանջի առկայության դեպքում որևէ հոգևորական այն չի կարող խախտել, իսկ խախտման դեպքում եկեղեցին ինքը պետք է գործի, քանի որ դա իր ներքին կարգապահական խնդիրն է. արտաքին, առավել ևս` պետական միջամտությունն արգելվում է, քանի որ այն կրոնական կազմակերպություն է, որի գործունեությունը, այդ թվում` անկախությունը, երաշխավորված է Սահմանադրությամբ:

2) Ակնհայտ է, որ եթե անգամ կուսակրոնության պահանջը խախտվել է, ապա Նիկոլ Փաշինյանը և այլոք դրա մասին վաղուց են իմացել, բայց խոսում են միայն հիմա, քանի որ հիմա է իրենց դա անհրաժեշտ, հետևաբար, քրիստոնեական խոնարհության ու հավատավորի սքեմի տակ թաքնվելը փարիսեցիություն է:

3) Ակնհայտ է, որ կուսակրոնության պահանջի ենթադրյալ խախտման վերաբերյալ տվյալները ձեռք են բերվել անձնական տվյալների ենթադրյալ ապօրինի մշակման արդյունքում, որը ոչ այլ ինչ է, քան հանցագործություն:

4) Ակնհայտ է, որ պետությունը և պետական որևէ պաշտոնյա չի կարող մասնակցել Կաթողիկոսի ընտրությանը կամ ունենալ ձայն այդ ընտրության ընթացքում, հակառակ պարագայում թող եկեղեցին էլ ունենա վճռորոշ ձայն վարչապետի կամ Ազգային ժողովի ընտրությունների ժամանակ:

5) Ակնհայտ է, որ անկախ մարդու կրոնական և հոգևոր հայացքներից կամ դրանց բացակայությունից` յուրաքանչյուր ոք պետք է հարգի Հայաստանյայց Առաքելական Սուրբ եկեղեցին որպես Ազգային կառույց և այդ հարգանքը պետք է զերծ պահի հոգևորականության հանդեպ վիրավորական և ատելության խոսքի օգտագործումից, հատկապես, երբ նման խոսույթը կիրառվում է պետական պաշտոնյայի կողմից:

Իսկ եթե իմ անձնական կարծիքն է հետաքրքիր, ապա, հաշվի առնելով կուսակրոնության պահանջի ծագումը Հայ եկեղեցական իրավահարաբերություններում, այն 5-րդ դարից պարտադրված բարք է, որը իրական նպատակ է ունեցել կանխել Լուսավորչի տոհմի ազդեցությունը, իսկ հետո` կանխել եկեղեցու միջոցով Ազգային պետականության վերակերտումը. Գրիգոր Լուսավորչից սկսած մինչև իր իսկ ժառանգ Սահակ Պարթև կաթողիկոսները եղել են ամուսնացած և ունեցել են զավակներ:

Ինչ վերաբերում է Եկեղեցի-Պետություն հարաբերություններին, ապա պետք է բացառվի Պետության միջամտությունը Եկեղեցու ներքին գործերին, սակայն Եկեղեցին պետք է ներկայացված լինի Ազգային ժողովում հոգևորական-պատգամավորով` որպես ազգային եկեղեցու բացառիկ առաքելության շարունակականության երաշխիք:

Հատկապես վերջին մտքին դեմ արտահայտվողները, չգիտես` ինչու, շատ ընդունելի են համարում, որ Վատիկանը առանձին պետություն է:

Վահե Գրիգորյան

Մեկնաբանություններ